Halina Poświatowska-Odłamałam gałąź miłości

Chciałabym przedstawić wam jeden z wierszy pewnej nieżyjącej już polskiej  poetki Haliny Poświatowskiej. Zmarła w bardzo młodym wieku, a mianowicie kiedy miała 32 lata z powodu bardzo chorego serca. Po jej śmierci odnaleziono wiele niepublikowanych liryków, opowiadanie, bajkę dla dzieci, dramaty, listy. Dla mojej osoby jednak szczególną uwagę zwrócił pewien jej wiersz pt"Odłamałam gałąź miłości". Wiersz ten jest pełen emocji które wzbudzają we mnie kumulację uczuć t.j szczęście, smutek, tęsknotę, miłość i wiele innych, dlatego dzielę się z wami tym wierszem bo być może i Wy docenicie piękno poezji i właśnie te parę linijek tekstu wpłynie na wasze życie i serca. Pozdrawiam cieplutko. Małgorzata Bielawiec

ODŁAMAŁAM GAŁĄŹ MIŁOŚCI 

(HALINA POŚWIATOWSKA)

odłamałam gałąź miłości 

umarłą pochowałam w ziemi 

i spójrz 

mój ogród rozkwitł 

nie można zabić miłości 

jeśli ją w ziemi pogrzebiesz 

odrasta 

jeśli w powietrze rzucisz 

liścieje skrzydłami 

jeśli w wodę 

skrzelą błyska 

jeśli w noc 

świeci 

więc ją pogrzebać chciałam w moim sercu 

ale serce miłości mojej było domem 

moje serce otwarło swoje drzwi sercowe 

i rozdzwoniło śpiewem swoje sercowe ściany 

moje serce tańczyło na wierzchołkach palców 

więc pogrzebałam moją miłość w głowie 

i pytali ludzie 

dlaczego moja głowa ma kształt kwiatu 

i dlaczego moje oczy świecą jak dwie gwiazdy 

i dlaczego moje wargi czerwieńsze są niż świt 

chwyciłam miłość aby ją połamać 

lecz giętka była oplotła mi ręce 

i moje ręce związane miłością 

pytają ludzie czyim jestem więźniem

"PRAGNIENIE"

Wiersz ten oto został napisany dla bardzo dobrego kolegi, który poprosił mnie abym napisała parę miłych słów dla jego dziewczyny by mógł sprawić uśmiech na jej twarzy. Zapraszam do czytania. :)

"PRAGNIENIE"

Wyobraź sobie taki oto świat,

ażeby gwiazd na niebie nie było.

Księżyc też by zgasł,

Niczego pięknego by już nie było.

Taki właśnie byłby mój świat,

gdyby Ciebie w nim dziś nie było,

Bo ty nadajesz mu kolorowych barw,

i oby to się nigdy nie zmieniło.

Jeżeli jakąkolwiek przykrość Ci zrobiłem,

to wybacz mi gdyż wtedy zbłądziłem.

Dziś żyć przy Tobie się nauczyłem,

odejść od Ciebie nie mogę choćby na chwilę.

Bo mi za bardzo zależy na Tobie,

każdego dnia jesteś w mej głowie.

Co noc w niebo się wpatruje,

I Ciebie pięknej w nim wypatruje.

Ty już nie długo dorosłą się staniesz

A zdaję się tylko co Cię poznałem.

Próg osiemnastu lat już pokonasz

Wierzę, że stanie się to w mych ramionach.

                                      M.Bielawiec